Rigorously curated citable Latin texts
greeting. C. PLINIUS CORNELIO TACITO SUO S.
Frequens mihi disputatio est cum quodam docto homine et perito, cui nihil aeque in causis agendis ut brevitas placet.
Quam ego custodiendam esse confiteor, si causa permittat: alioqui praevaricatio est transire dicenda, praevaricatio etiam cursim et breviter attingere quae sint inculcanda infigenda repetenda.
Nam pleris-que longiore tractatu vis quaedam et pondus accedit, ut-que corpori ferrum, sic oratio animo non ictu magis quam mira imprimitur.
Hic ille mecum auctoritatibus agit ac mihi ex Graecis orationes Lysiae ostentat, ex nostris Gracchorum Catonis-que, quorum sane plurimae sunt circumcisae et breves: ego Lysiae Demosthenen Aeschinen Hyperiden multos-que praeterea, Gracchis et Catoni Pollionem Caesarem Caelium, in primis M. Tullium oppono, cuius oratio optima fertur esse quae maxima. Et hercule ut aliae bonae res ita bonus liber melior est quis-que quo maior.
Vides ut statuas signa picturas, hominum denique multorum-que animalium formas, arborum etiam, si modo sint decorae, nihil magis quam amplitudo commendet. Idem orationibus evenit; quin etiam voluminibus ipsis auctoritatem quandam et pulchritudinem adicit magnitudo.
Haec ille multa-que alia, quae a me in eandem sententiam solent dici, ut est in disputando incomprehensibilis et lubricus, ita eludit ut contendat hos ipsos, quorum orationibus nitar, pauciora dixisse quam ediderint.
Ego contra puto. Testes sunt multae multorum orationes et Ciceronis pro Murena pro Vareno, in quibus brevis et nuda quasi subscriptio quorundam criminum solis titulis indicatur. Ex his apparet illum permulta dixisse, cum ederet omisisse.
Idem pro Cluentio ait se totam causam vetere instituto solum perorasse, et pro C. Cornelio quadriduo egisse, ne dubitare possimus, quae per plures dies — ut necesse erat — latius dixerit, postea recisa ac repurgata in unum librum grandem quidem unum tamen coartasse.
At aliud est actio bona, aliud oratio. Scio nonnullis ita videri, sed ego — forsitan fallar — persuasum habeo posse fieri ut sit actio bona quae non sit bona oratio, non posse non bonam actionem esse quae sit bona oratio. Est enim oratio actionis exemplar et quasi ἀρχέτυπον.
Ideo in optima quaque mille figuras extemporales invenimus, in iis etiam quas tantum editas scimus, ut in Verrem: ‘artificem quem? quemnam? recte admones; Polyclitum esse dicebant.’ Sequitur ergo ut actio sit absolutissima, quae maxime orationis similitudinem expresserit, si modo iustum et debitum tempus accipiat; quod si negetur, nulla oratoris maxima iudicis culpa est.
Adsunt huic opinioni meae leges, quae longissima tempora largiuntur nec brevitatem dicentibus sed copiam — hoc est diligentiam — suadent; quam praestare nisi in angustissimis causis non potest brevitas.
Adiciam quod me docuit usus, magister egregius. Frequenter egi, frequenter iudicavi, frequenter in consilio fui: aliud alios movet, ac plerum-que parvae res maximas trahunt. Varia sunt hominum iudicia, variae voluntates. Inde qui eandem causam simul audierunt, saepe diversum, interdum idem sed ex diversis animi motibus sentiunt.
Praeterea suae quis-que inventioni favet, et quasi fortissimum amplectitur, cum ab alio dictum est quod ipse praevidit. Omnibus ergo dandum est aliquid quod teneant, quod agnoscant.
Dixit aliquando mihi Regulus, cum simul adessemus: ‘Tu omnia quae sunt in causa putas exse-quenda; ego iugulum statim video, hunc premo.’ Premit sane quod elegit, sed in eligendo frequenter errat.
Respondi posse fieri, ut genu esset aut talus, ubi ille iugulum putaret. At ego, inquam, qui iugulum perspicere non possum, omnia pertempto, omnia experior, πάντα denique λίθον κινῶ;
ut-que in cultura agri non vineas tantum, verum etiam arbusta, nec arbusta tantum verum etiam campos curo et exerceo, ut-que in ipsis campis non far aut siliginem solam, sed hordeum fabam cetera-que legumina sero, sic in actione plura quasi semina latius spargo, ut quae provenerint colligam.
| Neque enim minus imperspicua incerta fallacia sunt iudicum ingenia quam tempestatum terrarum-que. Nec me praeterit summum oratorem Periclen sic a comico Eupolide laudari: | “πρὸς δέ γ’ αὐτοῦ τῷ τάχει | πειθώ τις ἐπεκάθητο τοῖσι χείλεσιν. | οὕτως ἐκήλει, καὶ μόνος τῶν ῥητόρων | τὸ κέντρον ἐγκατέλειπε τοῖς ἀκροωμένοις.” |
Verum huic ipsi Pericli nec illa πειθὼ nec illud ἐκήλει brevitate vel velocitate vel utraque — differunt enim — sine facultate summa contigisset. Nam delectare persuadere copiam dicendi spatium-que desiderat, relinquere vero aculeum in audientium animis is demum potest qui non pungit sed infigit.
| Adde quae de eodem Pericle comicus alter: | “ἤστραπτ’, ἐβρόντα, συνεκύκα τὴν . . . ἑλλάδα” | Non enim amputata oratio et abscisa, sed lata et magnifica et excelsa tonat fulgurat, omnia denique perturbat ac miscet. |
‘Optimus tamen modus est’: quis negat? sed non minus non servat modum qui infra rem quam qui supra, qui astrictius quam qui effusius dicit.
Itaque audis frequenter ut illud: ‘immodice et redundanter’, ita hoc: ‘ieiune et infirme’. Alius excessisse materiam, alius dicitur non implesse. Aeque uterque, sed ille imbecillitate hic viribus peccat; quod certe etsi non limatioris, maioris tamen ingeni vitium est.
| Nec vero cum haec dico illum Homericum ἀμετροεπῆ probo, sed hunc: | “καὶ ἔπεα νιφάδεσσιν ἐοικότα χειμερίῃσιν,” | non quia non et ille mihi valdissime placeat: | “παῦρα μέν, ἀλλὰ μάλα λιγέως” | si tamen detur electio, illam orationem similem nivibus hibernis, id est crebram et assiduam sed et largam, postremo divinam et caelestem volo. |
‘At est gratior multis actio brevis.’ Est, sed inertibus quorum delicias desidiam-que quasi iudicium respicere ridiculum est. Nam si hos in consilio habeas, non solum satius breviter dicere, sed omnino non dicere.
Haec est adhuc sententia mea, quam mutabo si dissenseris tu; sed plane cur dissentias explices rogo. Quamvis enim cedere auctoritati tuae debeam, rectius tamen arbitror in tanta re ratione quam auctoritate superari.
| previous: 1.19 | next: 1.21 |